Hoop

En toen waren mijn gedachtes ineens leeg.
Er gebeurde veel, maar ik had niet de puf of woorden om er over te schrijven.

Ik ging vandaag naar mijn blog en las mijn laatste logje.

Wat hoopte ik op dat moment dat er een wonder zou geschiedde en dat het met iedereen beter zou gaan.
Wat hoopte ik op dat moment dat de medische HET medicijn zou ontdekken zodat het allemaal beter zou gaan.
Wat hoopte ik dat ..

Helaas het is niet gebeurd.

Mijn vriendin die ook mijn schoonzus is, is een maand geleden overleden.
Mijn zwager en nichtjes van 10 en 12 achter latend.

Mijn collega is een week na haar overleden.
Het was net opa en supertrots.

De hoop voor hen is er niet meer, maar ik heb nog hoop voor andere mensen.
Dat er ooit een medicijn gevonden wordt, water voor zorgt dat mensen nog iets langer kunnen leven. Iets meer kunnen meemaken van hun kinderen of kleinkinderen.

Niet zo'n leuk bericht om het bloggen weer op te pakken.

De volgende keer een vrolijker bericht, hoop ik.

Be in love with....

Op sommige dagen komt het weer bij we naar binnen.

'Wat mag ik blij zijn met mijn leven, mijn gezondheid, mijn kinderen, mijn man, ALLES'

Ik had net een gesprek met een collega en we hadden het even over een andere collega.

Die andere collega is bijna een jaar ziek.

Een grote, stoere, forse man met een niet te missen Haags accent en een piepklein hartje.

Vorig jaar rond deze tijd had hij nog de grootse praatjes, stond nog helemaal in het leven en was verheugd op het feit dat hij bijna opa zou worden.

Nu is er een schim van hem over.

Hij heeft een tumor in zijn hersens, dicht tegen zijn hersens aan.

Het bleek kanker te zijn.

Ze hebben zoveel mogelijk geprobeerd weg te halen, maar het kon niet voor 100% omdat het te dicht tegen zijn hersens aan zit.

Het praten ging slechter.

Zijn lopen.

Zijn algehele motoriek, het ging allemaal slechter.

Nu gaat het zo slecht, dat hij niet meer weet of hij met of zonder bril naar bed moet. Kauwen kan hij niet of niet meer goed, het eten loopt uit zijn mond, hij weet niet dat hij die moet sluiten.

Heeft hij nog een jaar?

Nog een maand?

Ze weten het niet.

Zijn naasten weten het niet.

Mijn vriendin een drukdoende vrouw, die leeft voor haar kinderen en haar passie kleding, schilderen, creatief bezig zijn. Altijd was ze bezig met iets.

Ze heeft darmkanker.

Vorig jaar september is het geconstateerd. Het is niet meer te genezen er zijn namelijk uitzaaingen naar haar longen.

3 weken geleden had ze heel erg last van haar rug, ze kon niet meer zitten of staan.

De uitzaaingen zitten ook in haar ruggewervels.

Ze werd meteen bestraald.

Het gaat wat beter, wanneer ze haar morfine pillen inneemt.

De chemo gaat ook nog door.

Lopen naar de keuken gebeurd niet meer in een paar seconden, maar een aantal minuten met rollator.
Heeft ze nog vier jaar?
Nog een jaar?
We weten het niet.

Ja, ik mag best blij zijn met alles wat ik wel heb.

Hoe normaal  het is om alles te doen.

Ik zeg niet tegen mezelf dat ik bij elk leed moet stil staan.

Ik zeg wel tegen mezelf dat ik bij het leven moet stil staan.

via

Ik mis dat ding

Gister was ik vol overgave aan het schoonmaken. Een gegeven wat niet vaak gebeurd en moest er goed gebruik van maken.
Ik bukte me en *plop* hoor ik, of was het *plons*.

NEEEEEEEEE
OOOOOOOO
Hoe kan dat nou?!?!?
HOE?!?!

Jep, telefoon in de emmer met sop!

Snel eruit gehaald.
Uit gedaan.
Uit elkaar gehaald.

Bakje gepakt.
Droge rijst erin.
Telefoon ertussen gepropt.

Nu maar afwachten of het goed droogt.

Vandaag zag ik op internet dat het in een luchtdichte bak gedaan moest worden.
Heb ik niet gedaan.
Normaal gesproken zou ik op mijn telefoon kijken. .........

Ik wilde een woordje leggen bij WordFeud.
Kan niet op mijn telefoon.

Ik wilde een betaling doen.
Kan niet op mijn telefoon.

WordOn.
Kan niet.

Bellen.
Kan niet.

Smsen.
Kan niet.

Whatsappen.
Kan niet.

* Zucht, ik mis dat ding*

Een koffie graag, dat is toch niet zo moeilijk?!

Er zijn van die dagen dat je in de stad loopt en denk 'Ha koffie, daar heb ik wel even trek in'. We kiezen een koffieshop (een echte hoor, niet eentje voor wiet enzo) uit en gaan in de rij staan. Het is alleen dat het soms niet zo heel snel gaat en dan ligt het echt niet aan de rij. Nee, het ligt aan de manier waarop het gaat.

Het gaat dan vaak zo;

KSP (KoffieShop Personeel): Goedemorgen/ middag/ avond kan ik u helpen.
Ik: Hallo, ik wil graag 2 grote cappucino en bij 1 cappucino een extra espresso.
KSP: Cappucino?
Ik: Ja.
KSP: Welk formaat?
Ik: Middel. (Ondertussen denk ik terug aan wat ik heb gezegd en verrek ik heb het allemaal toch in 1 zin gezegd...?)
KSP: 2 grote cappucino en slaat verwoed de kassa aan.
Ik; Bij 1 wil ik een extra espresso.
KSP: Een espresso?
Ik: Ja, toe-ge-voegd bij 1 van cappucino.
KSP: Espresso bij 1 cappucino erbij?
Ik: Ja.
KSP: U wilt dus 2 grote cappucino en bij 1 cappucino een extra espresso.

Zien jullie ondertussen de vraagtekens boven mijn hoofd staan, ik had het precies op die manier gezegd.

KSP: Wilt u wat te eten erbij?
Ik: Nee hoor, bedankt.
KSP: Een brownie? Een muffin? Een koek?
Ik: Nee, bedankt.
KSP: Weet u het zeker?
Ik: Ja, ik weet het zeker. (Ik probeer zo vriendelijk mogelijk te blijven en bedenk me dat ze hier training in krijgen om er voor te zorgen dat mensen wat meer nemen, ondertussen gaat door mijn hoofd 'IK WIL NIETS ETEN).
KSP: Ok.

De kassa rinkelt, ze gaan aan het werk.

Ik pak de cappucino's en vraag; In welke zit de extra espresso?
<Stilte>
KSP: Extra espresso?
Ik: Ja, ik heb een extra espresso gevraagd om bij 1 cappucino toe te voegen.
KSP: O. (Draait zich om naar collega, ze fluisteren en komt terug. Een vage glimlach op haar mond)
KSP: Het klopt.
Ik: Ja (NATUURLIJK KLOPT HET, wil ik uitschreeuwen)
KSP maakt een espresso en giet het bij mijn cappucino.

Koffie, het blijkt moeilijker te zijn dan we denken.

O O net gemist

Gister was het dan zover.
Zoon ging de CPC lopen de 10 kilometer.
Man en ik waren vroeg opgestaan en Zoon was op zijn langzame manier bezig, tegen half 11 liep hij naar beneden om eens even relax zijn ontbijt naar binnen te werken. Terwijl wij de avond ervoor hadden gezegd, we gaan tegen half 11 weg.

Enfin, tegen 11:00 zaten we in de auto, geen files of wat maar ook en we hadden snel een parkeerplaats gevonden. Gelukkig maar, want we dachten eerst dat alle parkeergarage's vol zouden zijn.
Op het moment dat we de parkeergarage uitliepen, hoorden we al de muziek en aan de horde mensen te zien wisten we precies hoe we moesten lopen.

Op het Malieveld, was goed te zien dat het de dag ervoor goed had geregend.

Het was namelijk goed modderig.

Na het kraampje gevonden te hebben, het ging van school uit, waar hij zijn nummer kreeg, zijn we naar de Start plek gegaan. Om hem voorbij te zien komen.

Daar aangekomen. Na een half uur wachten. Komen we erachter dat er 2 banen zijn. Natuuuuurrrrlijk staan wij net verkeerd en zien we hem in de verte. Ik heb steeds maar foto's gemaakt, want stel je voor dat hij er per ongeluk, heel misschien, toevallig op staat.

En ja hoor! Het was even zoeken, maar....

Tadaaaa. Onbewust is het toch gelukt.

Tja en dan rent hij voorbij en dan besluit je maar even koffie te halen. Omdat we het zoooo koud hadden,  (het was de koudse CPC ooit).
Na een uur stonden we bij de Finish, we moesten namelijk omlopen, door de bagger lopen, heeel lang wachten bij de koffiestand.
Maar goed, we stonden bij de Finish te wachten. Te wachten. En te wachten!

Na een minuut of 10 dachten we, laten we hem maar even bellen.
Bleek het kind binnen 56 minuten binnen te zijn, wat zeg ik binnen 54 minuten!!
Dus euh tja, we hadden hem gemist!
Hij had het zelf ook niet verwacht.
Hij stond ook versteld van zichzelf.
en van ons, want waar waren we!!
Het
Helaas, geen foto van de Finish. (Maar ik hou de CPC site in de gaten, want wie weet zien we hem daar tevoorschijn komen).

Ik heb nog wel, een foto in de parkeergarage. Is lang niet zo boeiend, maar ik moest toch iets....

Ook even als bewijs, dat het heel modderig daar was.

Volgend jaar doen we het anders!
Dan blijven we staan waar we staan, nou ja.
Ok, we gaan dan wel naar de Finish lopen en blijven daar staan.

Stom he!

Wow, wat zijn we trot op hem!!

Binnen 56 minuten, 10 kilometer lopen!

10 dingen die ik nooit, nooit zou doen

Vaak hoor ik om me heen wat mensen nog willen gaan doen, een soort van bucketlist. Ik had er ook 1, maar ben daar maar eens vanaf gestapt. Er is namelijk nog zo veel te doen, hoe kan ik daar uit kiezen. Daarnaast staan er dingen op die ik graag zou willen doen, maar waarvan ik weet dat het niet gaat gebeuren.

Ik zou namelijk  dolgraag een keer een helicopter willen besturen, maar dat gaat niet omdat 1) ik geen brevet ervoor heb (schijnt nogal belangrijk te zijn) 2) ik dat brevet niet kan halen omdat ik hele, hele slechte ogen heb en 3) omdat ik er nu simpelweg het geld er niet voor heb.

Van de week heb ik in mijn hoofd het lijstje geschrapt, versnipperd en weggegooid en ben eens aan de tegenhanger gaan denken. Dingen die ik nooit zou gaan doen of krijgen, deze lijst blijft namelijk bestaan wat er ook gebeurd.

1. Ik zal nooit een sixpack kunnen showen. - Hoe ik ook sport wat ik ook zou gaan doen, dit ga ik never nooit krijgen.

2. Begrijpen van HTML\ CSS en PHP.  - Ik snap 5% en dat is voldoende, voor de rest hoeft het niet.

3. Ikea PAX dozen de trap op sjouwen - Veel, veel te zwaar! Een la lukt nog net, maar 2 is al te veel.

4. Fashion begijpen - Ik koop en draag wat ik leuk vind, als het Fashion is dan is het mooi meegenomen, als het dat niet is dan heb ik pech. Ik hoef niet mee te lopen met alle trends.

5. Smokey eyes onder de knie krijgen - Meerdere keren geprobeerd en ik lijk steeds op een wasbeertje of iemand die geslagen is. Niet mooi dus.

6. Huisvrouw - Euh, meer zeg ik niet.

7. Bungee jumpen - Parachute springen ok, maar dit brrr het idee alleen al.

8. Leven in mijn buik voelen - Hoe jammer ik het vind, gaat het niet meer gebeuren, helaas.

9. Geen huisdieren - Aangezien ik allergisch ben komen er geen honden of katten in huis. Dit tot groot verdriet van de kinderen.

10. Pannekoeken\ poffertjes\ cake vanuit een mix maken. - Misschien ben ik een snob om het niet uit een pakje te willen maken, maar laten we eerlijk zijn hoe moeilijk is het om meel\ melk\ eieren te mixen om pannekoeken te krijgen.

En jij? Heb jij dingen die je nooit zou gaan doen\ nemen\ krijgen?

Ik ben al groot

4 jaar was ze en ze wist precies, PRECIES wat ze wilde aan doen.
Die rok, met dat eronder en dat erboven.
Haar haren werden ingevlochten en ze was klaar voor school.

Op school sprak ze af met vriendinnen en alles regelde ze zelf.
Wie haar moest halen of brengen, hoe laat ze thuis wilde zijn en ga zo maar door.
In de weekends wilde ze bij haar oom\ tante\ oma slapen, ze belde zelf of wanneer ze ze zag ging ze het wel even regelen en afspreken.
Vreemde sprak ze aan alsof het niets was.

Alles wilde ze zelf doen, want zo zei ze vaak 'Ik ben al groot'.

15 jaar is ze en ze weet precies, PRECIES wat ze wil.
Nu zit er echter een maar aan vast.

Nu is ze niet meer zo regelig, althans als mama het doet wel, maar die trapt daar natuurlijk niet in.

Ze wil dolgraag een nieuwe telefoon, haar Blackherry is al zo vaak gevallen en geeft zoveel kuren dat ze af en toe met haar handen in d'r haar zit.
Dat mag, maar we willen wel eerst precies weten hoeveel ze verdient.
We wachten er al 3 weken op en 3 weken vraagt ze of ik alsjeblieft, please, please, pleas wil bellen.
Nee, is mijn antwoordt.
Gister heeft ze eindelijk gebeld en ze krijgt het vrijdag.
Was dat nou zo moeilijk?

Ze wil al een maand haar wenkbrauwen laten bij werken.
We zijn al een paar keer bij dezelfde dame geweest, ze weet waar het is en hoe ze de dame kan bereiken. Die heeft namelijk, net als wij, een telefoon.
'Mam', wil jij bellen?
'Nee', is mijn antwoordt.
Afgelopen maandag heeft ze eindelijk gebeld en gister zijn we gegaan.

Ze wil al een hele tijd naar de kapper.
Ja, voelen jullie het al aankomen.
Ze is nog niet geweest en deze week gaat het ook niet gebeuren.

Met 4 jaar was ze groot en met haar 15 jaar is ze toch nog een beetje klein.