donderdag 7 maart 2013

Ik ben al groot

4 jaar was ze en ze wist precies, PRECIES wat ze wilde aan doen.
Die rok, met dat eronder en dat erboven.
Haar haren werden ingevlochten en ze was klaar voor school.

Op school sprak ze af met vriendinnen en alles regelde ze zelf.
Wie haar moest halen of brengen, hoe laat ze thuis wilde zijn en ga zo maar door.
In de weekends wilde ze bij haar oom\ tante\ oma slapen, ze belde zelf of wanneer ze ze zag ging ze het wel even regelen en afspreken.
Vreemde sprak ze aan alsof het niets was.

Alles wilde ze zelf doen, want zo zei ze vaak 'Ik ben al groot'.

15 jaar is ze en ze weet precies, PRECIES wat ze wil.
Nu zit er echter een maar aan vast.

Nu is ze niet meer zo regelig, althans als mama het doet wel, maar die trapt daar natuurlijk niet in.

Ze wil dolgraag een nieuwe telefoon, haar Blackherry is al zo vaak gevallen en geeft zoveel kuren dat ze af en toe met haar handen in d'r haar zit.
Dat mag, maar we willen wel eerst precies weten hoeveel ze verdient.
We wachten er al 3 weken op en 3 weken vraagt ze of ik alsjeblieft, please, please, pleas wil bellen.
Nee, is mijn antwoordt.
Gister heeft ze eindelijk gebeld en ze krijgt het vrijdag.
Was dat nou zo moeilijk?

Ze wil al een maand haar wenkbrauwen laten bij werken.
We zijn al een paar keer bij dezelfde dame geweest, ze weet waar het is en hoe ze de dame kan bereiken. Die heeft namelijk, net als wij, een telefoon.
'Mam', wil jij bellen?
'Nee', is mijn antwoordt.
Afgelopen maandag heeft ze eindelijk gebeld en gister zijn we gegaan.

Ze wil al een hele tijd naar de kapper.
Ja, voelen jullie het al aankomen.
Ze is nog niet geweest en deze week gaat het ook niet gebeuren.

Met 4 jaar was ze groot en met haar 15 jaar is ze toch nog een beetje klein.

11 opmerkingen:

  1. Goed geschreven. Zie het ook zo voor me, haha.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Aww wat ontzettend leuk geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Haha mijn zusje is 13 en woord voor woord herken ik dit verhaal ook bij haar!
    Als het eropaan komt, zijn mama en papa toch nog heul erg belangrijk he, of ze het nu willen toegeven of niet! :D
    Leuk geschreven!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. ik heb een dochter van 15 en begrijp je volkomen.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Mooi blog!Hoe ouder we worden...hoe kleiner lijkt het wel;)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tja, kleine meisje worden groot, maar kunnen ineens dan een paar dingen minder!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Herkenbaar, die aan lethargie grenzende er-komt-niets-uit-mijn-handen mentaliteit van pubers en jong-volwassenen. Gelukkig zie ik in mijn omgeving genoeg voorbeelden dat het best wel weer goed komt..

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Eerst de peuterpuberteit en nu dé puberteit. Kinderen, ze vervelen nooit ... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  9. Hallo,

    Wat een mooi verhaal, zo gaat het ook met jongens.
    Eerst jong en ongeremd, dan opeens is er een rem, de bewustwording.
    De fase waar we allemaal doorheen zijn gegaan.

    ot, Dank je voor je leuke reactie bij ons.
    ondanks alles vind ik het leven de moeite waard, hang anders gewoon zelf de slingers op.

    BeantwoordenVerwijderen
  10. Ongelofelijk. Zo'n exemplaar heb ik thuis ook rondlopen. Toen ze drie was zei ze als ze iets niet wilde: 'Nee is nee." Van mij afgekeken. Erg he, zulk nageslacht? En je houdt er ook nog van ;-) Overigens is ze nu (16 jaar) gemakkelijk dan toen ze drie was!

    BeantwoordenVerwijderen
  11. Haha leuk geschreven.. en herkenbaar, zo was ik vroeger zelf ook :)

    www.reinadelamoda.fashionblogster.com

    BeantwoordenVerwijderen