maandag 4 februari 2013

Waardeloze vader



We hebben in ons gezin al het nodig meegemaakt.
Schoonfamilie, mijn familie en ook ons eigen gezin.

Helaas hebben man en ik jaren een miscommunicatie gehad en daardoor zijn hebben veel problemen een basis gevonden. Praten deden we niet meer en de irritattie grens was heel erg hoog. Door als deze toestanden, kreeg ons gezin een scheve verhouding.

Man werd strenger en ik werd softer. Ook speelde drank een tijd mee en bij ik kreeg een onverschillige air tegenover man over me heen. Iets was zijn uitwerking bracht op onze 2 kinderen.
Ze werden brutaal en tegendraads, gingen zich afkeren tegen hun vader en groeide veel meer naar mij toe. Dat het fout was en ging wisten we maar we bleven in een cirkel zitten.

Ik vond dat hij niet meer moest drinken en hij vond dat ik consequenter moest zijn. Allebei probeerden we het, maar we hadden op een of andere manier niet meer het juiste gevoel erbij.
De cirkel bleef maar draaien.

Op een gegeven moment was het, of we gaan scheiden of we gaan er iets aan doen.
Allebei wilden we niet gaan scheiden en we wisten er moest iets gedaan worden aan ons gezin.
Ons gezin is immers onze basis, hoe konden we zo stom zijn om die basis te verliezen, om het niet te zien om ons eigen gezin te verliezen.
Om ONS te verliezen.

We hebben ons geuit en gepraat over van alles. Het praten was goed, maar we begrepen elkaar nog niet voor de volle 100% en waren nog te veel met onszelf bezig. Uit eindelijk zijn we in therapie gegaan en leerde we hoe meer van elkaar hoe we ons voelde, hoe alles over kwam op de ander en hoe we er mee om moesten gaan.

Aangezien we nog steeds veel problemen met de kinderen hadden hebben we ook gesprekken met hen erbij gehad. Ze vonden het moeilijk en dochter heeft eigenlijk helemaal niet gepraat.
Misschien vond ze het moeilijk.
Mischien voelde ze zich in een hoek gedrukt.
Misschien had ze het idee dat ze moest kiezen tussen haar broer en ons.
Het hoefde niet van ons, we wilde dat ze ging praten.

Onze zoon sprak wel, maar had het alleen over de regels die hij maar niets vond. Voor de rest vond hij het wel prima.

Man en ik zijn gaan werken aan ons zelf en aan onze relatie.
De drank is weg en we praten meer, een heel stuk meer, we werken aan onze relatie. Waar we steeds beter in worden. We corrigeren elkaar en vertellen wat we wel of niet goed vinden gaan. We zien weer licht aan het einde van de tunnel.

Helaas, ziet zoon het niet op deze manier. Hij vindt zijn vader een waardeloze vader en wil er niets aan doen. Ja, misschien een keer, maar wanneer? Dat weet hij niet.
Hij wil niet praten met hem en negeert hem/
Hij wil niets van hem aannemen. Want hij is stom en een achtelijke man.
Hij wil het liefst dat we gaan scheiden. Dat gebeurd niet, maar dan zou hij pas blij zijn.

Hoe we hier mee om gaan weten we nog niet, maar dat er iets moet gebeuren is een feit.
Maar hoe? Dat moeten we nog uitzoeken.



6 opmerkingen:

  1. Is zoon een puber? Want dat verklaart heel veel ;)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Zoon is op en top puber.
    16 jaar en schopt tegen alles wat hij maar tegen komt....

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Deze reactie is verwijderd door de auteur.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Aah pubers....ik ben benieuwd wat ons straks te wachten staat.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Troost je...als ouder doe je het nooit goed.Uithuwelijken op d'r 14de is zo gek nog niet;)

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Hahahaha Ingrid, ik ga er eens heeel goed over nadenken.....

    BeantwoordenVerwijderen