woensdag 27 februari 2013

Wat te doen ~ Waar naar toe

Vorige week, na wederom een heftige aanvaring met Zoon, hebben Man en ik een gesprek gehad over Zoon.

Hoe kunnen we het aanpakken?
Waar kunnen we naartoe?
Moeten we het aanpakken?

Moeten we zijn brutale mond en respectloze gedrag aanpakken? Hier bedoel ik mee dat Zoon echt, echt aan het schelden is naar ons alsof hij op het voetbalveld staat en het niet eens is met een doelpunt.
Ja!
Wij vinden dat er zeker wat aangedaan moet worden. We hebben al wat vaker met hem gepraat en aangegeven dat het zo niet kan.
Zoon geeft aan dat hij boos is op zijn vader en er niets aan wil doen, dus ook niet normaal praten. Op de vraag waarom hij boos is, komt een onduidelijk antwoordt en hij kan ook niet uitleggen waarom hij er nu niet aan wil doen.

Vorige week heb ik nog met Zoon gesproken en gevraagd of het kan helpen als hij probeerd een weeklang normaal en rustig te reageren en te antwoorden. Als reactie van hem krijg ik dan 'Moet ik me als de volwassene gedragen'. 'Nee' zei ik 'Zo moet je het niet zien'. Het kan jou ook rust geven, misschien kom je erachter dat het een stuk leuker is.
Hij gaf aan als chagerijnig te worden als hij zijn vader ziet. Wanneer ik vraag waarom, blijft hij onduidelijk want hij kan dan allemaal mompelen in zichzelf.

Met Man heb ik overigens hetzelfde gesprek gehad. Aangegeven dat wanneer hij rustig reageert dit zijn uitwerking kan hebben op Zoon. Hij gaat dit wel proberen, maar heeft er een hard hoofd in. Hij probeert het namelijk al maanden en Zoon blijft opgefokt terug reagern of heel ongeinteresseerd tot het negeren aan toe.

De ene dag is het allemaal wat rustiger dan de andere dag, maar het vreet aan je. Af en toe google ik weleens op pubers en brutaal zijn, of pubers en respectloos, daar wordt ik echt ook niet wijzer van.

Vaak wordt geschreven dat pubers nu eenmaal zo reageren, dat je je als ouders niet te druk erover moet maken, dat de hersens nog niet volgroeid zijn, dat ze het nog niet allemaal snappen en dat je als ouders maar een rondje moet gaan lopen wanneer je puber tekeer gaat.
Dat kan allemaal wel, maar het ligt er, vermoed ik, aan hoe brutaal je kind is en wat je kind allemaal uitkraamt.

We willen er wel iets aan doen.
Niet eens voor onszelf, maar meer voor Zoon, dat hij zijn hart kan luchten en aan kan geven waar de knelpunt(en) zijn.
Zoon denkt steeds dat we dat hij beter met zijn vader om kan gaan, maar dat hoeft niet eens. Natuurlijk is het een pluspunt, maar dat hoeft niet. Als hij er jaren over wil doen om zijn vader weer te kunnen luchten is het prima.

Het gaat hen allebei het meest om de klusjes die bij hun horen. Elke maand wordt het gewisseld en het is niet veel, althans in onze ogen.
Er zijn 2 soorten klusjes;
Beneden -> vaatwasser en stofzuigen
Boven -> badkamer netjes houden en de hal (daar is de pc en zij zijn degene die het meest troep daar achterlaten.)

Vervolgens zijn er nog de 'gewone' regels, kamer schoonhouden, was op tijd in de wasmand (wanneer dat niet gedaan wordt dan hebben ze geen schone kleding) en de spullen die je gebruikt opruimen. Dat scheelt voor iedereen opruim en schoonmaak werk.

Er zijn ook consequenties verbonden aan hun klusjes, wanneer ze het niet hebben gedaan dan gooien we internet eruit. Wanneer ze het wel hebben gedaan, dan krijgen ze 0.50 per dag, wat aan het einde van de maand wordt betaald met hun zakgeld. Ze hebben allebei een basisbedrag en daarboven op kunnen ze wat verdienen.
Het werkt, in onze ogen, namelijk 2 kanten op.
Zij willen alleen 1 kant en dat is hun kant. Zakgeld en alle mogelijkheden, maar niet alles er voor hoeven doen.

We hebben het uitgebreid met hen hierover gehad, besproken wat ze willen doen en wanneer. Ze hebben zelf gekozen om alles te laten zoals het is.  Maar ondertussen wordt heel veel niet gedaan en uitgevoerd, we moeten er meerdere keren om vragen of wanneer internet eruit gaat zijn ze giftig. Het ligt altijd aan ons.

Dit houdt echter nog niet in dat er moet worden gescholden of de kont tegen de krib moet worden gegooid tegen alles. Zoals Zoon tekeer gaat is niet normaal, overigens heeft hij de afgelopen maand geen 1 klusje uitgevoerd. Hij denkt, ik niet mijn spullen dan ga ik niet mijn klusjes uitvoeren.
Dat is dan maar zo. We zitten nog wel achter hem aan dat hij zijn eigen spullen moet opruimen. Daar vinden wij niets geks aan.

We hebben het zelfs een maand of 2, 3 anders gedaan, zoals zij het wilde. Geen consequenties eraan vast, maar dan wordt er heel makkelijk over de rommel heen gestapt en waren ze praktisch elke avond tot diep in de nacht tv aan het kijken of op de XBOX. Geeft aan dat ze toch nog bepaalde regels nodig hebben.

Die regels hebben we nu dus weer.

Enfin, voor het een nog langer verhaal wordt.
In onze ogen ligt het niet alleen aan de klusjes en is er meer aan de hand. Wat precies krijgen wij er niet uit en Zoon wil ook niet met iemand anders hierover praten. We hebben aangegeven dat het wel die kant op gaat, het is niet voor ons, maar meer voor hem. Overigens een rustig, pratende Zoon waar je ook een gesprek mee kan voeren is natuurlijk altijd een pluspunt. Nu lopen we vaak tegen een muur op.

Keuzes maken, moeilijk hoor. Want waar gaan we naar toe, bij wie kunnen we het kwijt zodat diegene ook in ogen van Zoon aangezien wordt als iemand waar hij mee kan praten.




8 opmerkingen:

  1. Dat is wel een lastige situatie. Ik bedoel, we weten allemaal dat het brein van pubers niet zo werkt als dat van volwassenen. Maar dat is nog geen excuus voor zulk gedrag. Kan zus van 15 niet optreden als 'mediator'? Of een opa of oma? Zo te lezen is je man ook een behoorlijk karakter waardoor het misschien botst met zoonlief die wellicht hetzelfde karakter heeft (dat herken ik ook bij ons thuis).
    Wij werkten thuis ook met een rooster met klusjes, in de praktijk kwam er weinig van terecht. Want dan moest die weer naar de voetbal en dan moest die weer werken, geen tijd. Alleen als we een papiertje klaarleggen met daarop: a.u.b. afwasmachine uitpakken, dan wordt het nog wel eens gedaan. Maar op de man af vragen doe dit of doe dat, meestal krijgen we flinke discussies. Dus ruim ik zelf de boel maar weer op. Ik vermoedt (hoop) dat dit overgaat als ze wat ouder worden. Dat ze inzien dat alles niet vanzelf gaat. Sterkte met de situatie, hopelijk komt het goed! (oei, wat een lange reactie ...)

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Nou, niet gemakkelijk. Ik heb een dochter van 15 en een zoon van 17. Heb ook wel het een en ander aan de hand, maar dat post ik liever niet hier. In ieder geval, pubers, het zijn aparte wezens. Vooral geduldig zijn, je hoofd niet verliezen.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Zoals je al leest is het overal hetzelfde...misschien is dat een troost;)Maar snap je wanhoop...kan er over meepraten.Kleine kinderen kleine zorgen...grote kinderen grote zorgen.Hoop dat jullie een weg vinden waardoor je allemaal wat rust krijgt....sterkte en succes.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. @Desire, een lange reactie voor een lange post van mij :).
    De oma's zijn al te veel op leeftijd om die te vragen te bemiddelen.
    Dochter wil zich het liefst er niet mee bemoeien en ik kan me het ook wel voorstellen. Ze zegt weleens tegen ons wat ze er van vind en ook tegen haar broer. We proberen er rekening mee te houden maar het blijft moeilijk.

    Man houdt zich nu wel wat rustiger, maar Zoon is zo snel chagerijnig er hoeft niet eens iets te gebeuren of er is al iets. Dat werkt bij hem ook op zijn zenuwen, van Man dus.
    Die discussies herken ik ook en ik ga niet meer in discussie maar vraag\ zeg het nog een keer. Vaak gebeurd het dan wel...

    @HansDeZwans, ik heb de mazzel dat niemand weet dat ik blog. Dus er lezen geen bekenden mee, vind ik wel heerlijk hoor. Ja, geduld... en ja aparte wezens... Pffff

    @Ingridblogs, het is zeker een troost en opzich is het niet erg, dat puber gedoe, maar het schelden en respectloze bah bah bah.
    Ik hoop het ook! Dank je.

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Ik vind dat excuus van die niet volgroeide hersenen zo'n dooddoener. Je mag best van ze verwachten dat ze een beetje normaal reageren en dat ze nadenken. Ook al is dan blijkbaar nog niet alles helemaal volgroeid. Als ik jou zo hoor is het wel heel erg heftig allemaal met zoonlief. Wat lastig zeg, voor jullie allemaal. Kon je de klok dan maar een paar jaar vooruit zetten nietwaar?
    Al hoorde ik vanmiddag nog vertellen dat hoe heftiger de pubertijd, hoe beter de band nadien zal zijn. Hopelijk voor jullie klopt dat dan.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Klinkt heel heftig.
    Dat de hersenen nog niet vol groeit zijn, betekend niet dat ze niet kunnen na denken.

    En als je je zoon laat schrijven hoe hij zich voelt? Misschien kan hij zich in praten niet goed uitdrukken en dus de makkelijkste manier kiest om te schelden. Dat je elkaar en soort van briefjes schrijft of mailt. Een vriendin heeft dit gedaan toen ze niet lekker in haar vel zat thuis. Praten durfde ze niet omdat ze bang was om iemand aan te kijken en om meteen een weer woord te krijgen. Bij het schrijven kon ze nadenken over wat er geschreven stond.


    Liefs!!

    BeantwoordenVerwijderen
  7. @Mrs. T, ik vind dat vaak ook een dooddoener, alsof ze dan vanalles mogen. Zo zit dat niet in elkaar..

    @dreamoflive, hebben we al een keer aangekaart. Maar hij wil dat ook niet..

    BeantwoordenVerwijderen
  8. Wat een toestand... Ook al is je zoon aanspreekbaar, er blijft genoeg over om aan te werken. Mijn ouders zijn vroegah altijd tegen mijn broer en mij: "als je er niet over praten kunt, dan schrijf je het maar op" en dan mochten wij zelf aangeven of we een gesprek wilden of antwoord op papier. Het zal niet meevallen een professionele buitenstaander erbij te betrekken, want daarmee zal je zoon alleen maar extra met zijn kont tegen de krib gaan staan.
    Ik wens je moed en vertrouwen!
    Liefs Kakel

    BeantwoordenVerwijderen